Κρίσεις:

1. Γιώργος Κοροπούλης, «Βιβλίο. Το έσχατο πλεονέκτημα της ανάγνωσης…», εφ. Η Αυγή, 29 Μαρτ. 2001, σ. [17].
   «[...] η Γκρέκου δεν μικρολογεί, δεν προχειρολογεί: Κατανοεί εις βάθος το αντικείμενο [...] και εκθέτει τους όρους πρόσληψης και μετασχηματισμού του, τις θεωρητικές προϋποθέσεις και το ευρωπαϊκό φόντο του, θελκτικά, πειστικά, εξαντλητικά, με άκρα σαφήνεια[...]».
   
   
2. Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, «Ξεφυλλίζοντας», εφ. Ελευθεροτυπία, 29 Ιουν. 2001, [στο ένθετο «Βιβλιοθήκη», σ. 1].
   «Θα μείνω για λίγο ακόμη στην περιοχή της νεοελληνικής γραμματείας με μια αναφορά στην ιδιαιτέρως συστηματική μελέτη της Αγορής Γκρέκου Η Καθαρή ποίηση στην Ελλάδα. Από τον Σολωμό ώς τον Σεφέρη: 1833-1933, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Αλεξάνδρεια». Η Γκρέκου ξεκινάει από τις πηγές της καθαρής ποίησης, τον Κόλεριντζ, τον Πόε, τον Μποντλέρ, τον Μαλαρμέ, τον Βαλερί και τον αβά Μπρεμόν, για να περάσει σταδιακά, και με όλες τις δέουσες προσαρμογές, στον Σολωμό, τον Παλαμά, τον Μελαχροινό, τον Σεφέρη και τον Μορεάς. Ενα από τα ωραιότερα κομμάτια του βιβλίου είναι η εξέταση της «Φοινικιάς» του Παλαμά, όπου και η απεικόνιση της τρομακτικής μάχης που έδωσε μέσα από τους στίχους της ο ποιητής με το υψηλό: μάχη της οποίας η ένταση και η δύναμη τον εξάντλησαν ενδεχομένως διά παντός, αφήνοντάς τον να συνεχίσει την πορεία του από αυτό το σημείο και πέρα μόνο σε βατούς και (ας το πούμε ανοιχτά) ανώδυνους δρόμους. Κριτικός σπάνιας εμβέλειας και διορατικότητας, ο Παλαμάς φαίνεται πως είχε πλήρη συνείδηση τόσο του εγχειρήματός του όσο και της κατοπινής έλλειψης συνέχειας. Μέρος και αυτό, βεβαίως, της τόσο γερά συγκροτημένης καλλιτεχνικής του προσωπικότητας».
   
   
3. Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, «Βιβλίο. Κριτικές & Παρουσιάσεις. Έρευνα στα βαθιά», περ. Εντευκτήριο, τχ. 55, Οκτ.- Δεκ. 2001, σσ. 133-135.
   «[...]Αρκούν, πιστεύω, τούτα για να δικαιώσουν μιαν ερευνητική προσπάθεια που ανακαλύπτει, άν μπορώ να το πω έτσι, μιαν αφανή ώς τώρα συνιστώσα της νεωτερικότητας στο σώμα της νεοελληνικής ποίησης και υποδεικνύει με πανηγυρική σαφήνεια και πληρότητα τους όρους και της όποιας πολιτογράφησης ή καθιέρωσής της». [Μτφ. άρθρου στα γαλλικά]
   
   
4. Μάρη Θεοδοσοπούλου, «Ήθη, έθιμα και τάσεις. Μια αναδρομή στο λογοτεχνικό 2001», εφ. Το Βήμα, 16 Δεκ. 2001 [στο ένθετο «Το Άλλο Βήμα», σ. 23].
   «[...] Τέλος, παραγκωνισμένα δείχνουν τα δοκίμια και οι μελέτες γύρω από τη λογοτεχνία. Λίγοι οι θεράποντες και από αυτούς οι περισσότεροι αφορμώνται μάλλον από χρησιμοθηρία, προσβλέποντας στα πανεπιστημιακά έδρανα, παρά από τέρψη. Λίγοι όμως και οι αναγνώστες δοκιμίων, ούτε καν οι κριτικοί δεν φαίνεται να τα διαβάζουν. Ελάχιστες οι σχετικές βιβλιοπαρουσιάσεις, και αυτές συχνά χωρίς αυθορμησία, με αποτέλεσμα αξιόλογες μελέτες να μένουν αφανείς. Παράδειγμα, το βιβλίο του προηγούμενου έτους Η καθαρή ποίηση στην Ελλάδα. Από τον Σολωμό ως τον Σεφέρη: 1833-1933 της Αγορής Γκρέκου (εκδόσεις Αλεξάνδρεια), το οποίο υποθέτουμε ότι ούτε καν συζητήθηκε από την επιτροπή κρατικών βραβείων».
   
   
5. Αλέξης Ζήρας, «Από τη γλώσσα της οργής στην τραυματική γλώσσα. Ποιητές και ποιητικές μετά το '70», Γενιά του '70, Όμβρος/Σύγχρονη Βιβλιοθήκη, Αθήνα 2001, σ. 25· [ανάτυπο].
   «Αν σκεφτούμε ότι στον Μοντερνισμό των Bradbury και MacFarlane [...] υπάρχει ολόκληρο κεφάλαιο για τον λυρικό μοντερνισμό του Μπωντλαίρ, του Ρίλκε, του Βερλαίν και του Μαλλαρμέ, το ορθότερο για την ελληνική κριτική και τη λογοτεχνική ιστοριογραφία θα ήταν να επανεκτιμηθεί η ποίηση του πρώτου μέρους του εικοστού αιώνα -και πάντως μετά τό 1915. Μια σοβαρή προσπάθεια εξακρίβωσης και εκτίμησης των στοιχείων που συγκροτούν το σχετικά αδιερεύνητο διάστημα 1900-1930 έχει πραγματοποιηθεί από την Αγορή Γκρέκου στη μονογραφία της, H Καθαρή ποίηση στην Ελλάδα. Από τον Σολωμό ώς τον Σεφέρη: 1833-1933. Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, Αθήνα 2000».
   
   
6. Κώστας Γ. Παπαγεωργίου, «Αναγνώσεις. Ο δρόμος φέρνει...», εφ. Η Αυγή, τχ. 26, 13 Απρ. 2003.
   «[...] Αυτή ακριβώς η εκατονταετής -συμπεριλαμβανομένης και της προϊστορίας- ιστορία της «καθαρής ποίησης» στην Ελλάδα ανιχνεύεται και εξετάζεται εξονυχιστικά από την Αγορή Γκρέκου σε όλες τις πτυχές της: τεκμηριωμένες και τεκμαιρόμενες [...]». [Μτφ. άρθρου στα γαλλικά]

| επιστροφή